Dat dacht ik vandaag ineens terwijl ik werkte aan een ontwikkelopdracht voor de vernieuwing van een training voor één van mijn opdrachtgevers. Ja, in deze tijd van crisis is het fijn om ontwikkelwerk te mogen doen voor opdrachtgevers, de fysieke trainingen gaan uiteraard niet door. Tijdens het ontwikkelen ervoer ik een bijwerking. Die bijwerking gaf mijn dag vandaag een boost!
Ontwikkelingen en creativiteit
Veel van mijn werk gaat gelukkig gewoon door. Opleiders zetten in rap tempo stappen op het gebied van online classrooms en andere digitale leermiddelen. Petje af hoe snel dat gaat en super fijn dat studies en trainingen daardoor geen vertraging oplopen. Dit vergt uiteraard de nodige creativiteit. Misschien nog wel mooier is de wijze hoe klanten/studenten massaal deze nieuwe studievarianten omarmen. Toch mis ik iets; fysiek contact, gewoon even mensen ‘echt’ zien, kijken of ze blij worden van de training, connectie maken. Samen in dialoog gaan of in groepjes uiteen om te werken aan een opdracht, zónder 1,5 meter afstand te bewaren. Dat kan nu even niet, dat snap ik heel goed en dat accepteer ik dan ook maar, al dan niet met enige weerstand. Daardoor word ik, op zijn zachts gezegd, wel een beetje knorrig. Menig trainer/docent zal dit herkennen.
Even denken aan ‘vroeger’
Bij het (door) ontwikkelen van trainingsmateriaal ben ik beeldend ingesteld. Al schrijvend en denkend beeld ik me in hoe een werkvorm werkt voor een kleine groep, of juist voor een grotere. Toen gebeurde het! Even terugdenken aan ‘vroeger’, of zoiets. Al was het slechts even geleden dat ik mijn laatste fysieke training gaf, toch voelt het als een eeuwigheid.
Fatamorgana
Terug naar die gedachte; tijdens het ontwikkelen ervoer ik ineens een heel ander soort virtuele classroom, eentje in mijn eigen fantasie. Ik zag in gedachten mensen echt de werkvorm doen die ik aan het ontwikkelen was en ik voelde eventjes die energie die normaal alleen aanwezig is bij een fysieke bijeenkomst. Een heuse fata morgana, Super gaaf! Ik gun mijn collega trainer/docenten dit moment ook zo!
Nogmaals; Duizend maal dank voor de digitale ontwikkelingen. Het is niet hetzelfde, maar dat hoeft ook helemaal niet, het is voor nu het beste wat er is. Maar wat gaf die fata morgana een heerlijk gevoel! Het zal niemand verbazen dat het ontwikkelwerk als een trein en tegelijk als een zonnetje door de kamer raasde. Collega trainers; dat gevoel gaat echt weer snel terug komen, daar moeten we aan vast blijven houden!